بیاد خواهرم مونا

                    بنام آ نکه آفرید من را تا دوستت بدارم تو را ا ی کاش پرستویی سبکبال بودم

             که در غربت جدائیت و در آسمان غربت سرزمین عشق در آستان  محبت به پروا ز د رمی امدم

                                و از صمیم  قلب و باتمامه وجود تقدیم میکردم دوستت دا رم .

                      یاد دارم می گذشتیم ا ز یک باغ  پر لاله ، فقط برای اینکه  برگردم کنارش د وباره  ،

                     با اون بودن برای  همیشه مثل یه رویا بود .  عشق من نسبت به ا و قد یه دیا بود ،

                   یاد دارم گفتم دوستت دارم ، گفت :

                  برو تورو باور ندارم ، عشق او لازمه زندگی من بود ، زندگی بدون اون برام سخت بود .

               یاد دارم باور نداشت عشق من را ، میگفت :

            مشد دیده  پایان عشق خزان را با نگاهش ندای جدائی  می نواخت  ، در دل من طنین تنهایی می نواخت .

           یاد دارم  رفت و نگاهی نکرد ، نگاهی از روی عشق و محبت نکرد .

              د ید گانم اکنون تر ا ست بی وفایی هایش برایم آشکار شد .

تقدیم به ب. رازقی